หัวหน้าเด็กน้อย

"ใหย่ขึ้นอยากเป็นหยังน้อบักหล่า" เป็นคำถามยอดฮิตของคนในชนบท  สิ้นเสียงคำถามจะตามมาพร้อมกับคำแนะนำว่า "เรียนให้ได้เป็นเจ้าเป็นนายเด้อหล่าเอ้ย" อาชีพที่แนะนำกันรุ่นสู่รุ่นคือ ครู หมอ ตำรวจ ทหาร พยาบาล ทนาย ส่วนใหญ่แล้วคือการรับราชการนั่นเอง คงไม่แปลกอะไรมากมายนักสำหรับคำแนะนำ เพราะคนรุ่นพ่อรุ่นแม่คงไม่อยากให้เรามาทำงานลำบากตรากตรำแบบที่พวกท่านเป็นอยู่ เพียงแค่อยากให้ลูกได้ทำงานที่มีความมั่นคงมี หน้ามีตาในสังคม  ผู้ปกครองจึงช่วยกันผลักดันให้ลูกได้เรียนหนังสือ เรียนตามๆกันไปวันไหนลูกขาดเรียนก็ได้แต่ด่าลุกว่าขี้เกียจเรียนบ้างละ ด่าลูกว่าไม่เห็นตั้งใจเรียนเหมือนลูกคนอื่นบ้างละต่างๆนานา ผมได้แต่นั่งมองและนั่งคิดว่าทำไมเด็กไม่อยากไปโรงเรียน พอถามก็ได้คำตอบว่าไม่สบาย ปวดหัว ปวดท้องสารพัดเหตุผลทั้งๆที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะป่วยแต่บางวันเด็กพวกนี้กลับกระตือรือร้นอยากไปโรงเรียนเอามากๆอะไรทำให้พวกเขาอยากไปโรงเรียน ????  กลับมานั่งๆคิดดูตอนที่เราเรียนหนังสือ ตอนนั้นทำไมเราถึงไม่อยากไปโรงเรียนและมีบางครั้งทำไมเราถึงต้องรีบตื่นแต่เช้าเพื่ออยากไปโรงเรียนเอามากๆ ในตอนนั้นเราจะตอบค...

"ช่วยงาน เขาให้ช่วยงานล้มวัว เป็นคนทุบหัว ล้มงัวลาบก้อยวันงาน  คาดไม่ถึงน้องเชิญเป็นมือสังหารฝืนใจต้องไปวันงาน วันงานน้องเอาบุญแอว" ขอบคุณเนื้อเพลงมือสังหารของพ่อใหญ่สาธิต ทองจันทร์ เด้อคับ ยามไดได้ไปฟักลาบงานแต่งกะคิดเห็นแต่เพลงนี่ละคับเป็นเพลงแรก    งานแต่งงานหรือภาษาชาวบ้านเขาเรียกกันว่า "งานเอาบุญแอว" ประเพณีของแต่ละท้องถิ่นจะทำแตกต่างกันออกไปตามความเชื่อและวัฒนธรรม ในสมัยก่อนแถวบ้านผมงานแต่งงานก็จะมีการบอกกล่าวคนในหมู่บ้านให้มาช่วยงานทำกับข้าว ช่วยๆกันโดยที่ไม่ต้องเสียค่าจ้าง ทั้งการสับเนื้อหั่นเนื้อ ภาษาอีสานเรียกกันว่า "ฟักลาบ" การล้างถ้วยล้างจาน การทำกับข้าวอื่นๆอีกมากมาย แบ่งหน้าที่กันไปว่าใครทำอะไรบ้าง     แต่ในยุคสมัยใหม่ได้มีการนำเทคโนโลยีเข้ามาช่วย บางงานก็จะใช้เครื่องบดเนื้อ เข้ามาทดแทนแรงงานคน ประหยัดเวลาประหยัดเหล้ายาปลาปิ้ง ป้องกันการขโมยเนื้อไปในตัว  ถ้วยจานก็จ้างกันล้างเป็นทีมงานเพราะบางงานเจ้าภาพก็อยากจะสนุก "ฮ่วยกลับมาจากกรุงเทพฯ ทั้งทีสิให่มานั่งล้างจานได้จังได๋ จ้างโล้ดจ้างๆๆ" 55 หรือบางงานก็จ้างกันเป็นแบบเหมาหรือที่...

 " ฮัลโลๆหล่าเอ้ย เลิกงานไป่ เฮดงานเมื่อยบ่ กินข้าวแซ่บบ่ สงกรานต์นี้เป็นตะได้เมือบ้านเฮาบ่น้อ แม่กับพ่อคิดฮอดหลาย ลูกสูกะกำลังดื้อเด้อแล่นกะบ่ทันแล้ว"        อันอ้ายหำเพิ่นกลับมาบ้าน เพิ่นสิขึ้นไปกรุงเทพ มื้ออื่น อยากได้หยังบ่แม่สิฝากไปให้ ได้กินจักเทื่อไป่เห็ดนั้นนะ ปีนี้เห็ดออกหล้ายหลายแม่ได้ข่าวว่ายุพุ้นเห็ดคือแพงแท้หล่า แม่สิส่งไปให้เด้อจั่งบ่ได้ซื้อเขา ข้าวสูเหลือหลายบ่แม่สิฝากไปให้ บักพริกบักนาวแม่สิฝากไปให้เด้อ ค่อยส่อยค่าน้ำมันอ้ายเพิ่นเอาเด้อหล่า เอออีกเรื่องนึงนมลูกสูสิเหมิดแล้วอย่าลืมๆๆเด้อ  เอ่อๆอีกเรื่องๆสิ้นเดือนนี้แม่สิใช้หนี้ธกส.เด้อ อย่าลืมนัดแม่เด้อลูกหล่า 55      เสียงยายแก่ๆข้างบ้านสนทนากับลูกผ่านทางโทรศัพท์มือถือ และบทสนทนาแบบนี้น่าจะเกิดขึ้นกับทุกๆครอบครัวที่มีลูกชายลูกสาวไปทำงานต่างแดน(จักแม่นห่วงลูกหรือห่วงหนี้ธกส.บุนิ55) ทุกครั้งที่มีคนในหมู่บ้านหรือญาติพี่น้องที่ทำงานใกล้ๆกันกลับมาทำธุระที่บ้าน ประเพณีฝากของก็จะเริ่มต้นขึ้น โดยเฉพาะคนที่มีรถกระบะจะได้รับของฝากจากใครหลายๆคน เพื่อนำไปส...

ตะวันย่ำภูเขาเข้าสู่ค่ำ   ท้องทุ่งนาระงมร่ำลำน้ำฝน ฤดูกาลชักม่านเปลี่ยนผ่านวิถีคน   ปรับสภาพตัวตนให้ทนทาน หอมผืนดินถิ่นทุ่งกรุ่นฟ้าใหม่ เขาอาจเคยหลงหัวใจพลัดถิ่นฐาน ในเมืองหลวงคนบ่เคยสนฤดูกาล ก้มหน้าทำงานจนปล่อยบ้านให้เงียบงัน ลืมเด็กชายกลางผืนนาฤดูแล้ง เสียงพิณแว่วเสียงแคนเคยไหวสั่น ปล่อยใบแห้งทับทางเก่าวันต่อวัน ปิดถนนความฝันสร้างตัวตน ท้ายที่สุดฝันอยู่ไหนใครรู้บ้าง เขาจึงออกเดินทามาพึ่งฝน กลับมาตามรอยเท้าชายชราผู้ยากจน เชื่อว่าผืนดินบ่ปล่อยคนให้อดตาย ขอบคุณ บทประพันธ์นี้ จากน้องชายคนเก่ง หิน ภูศิลา  หรือ หิน ชนะชัย แก้วผาง  นักข่าวคนเก่งของเฮาเนาะคับ แต่งได้บาดใจอีหลีคับ เบ็ด มีหลายชนิดคับ แต่ที่เราจะนำเสนอในวันนี้คือเบ็ดบ้านๆ ทำมาจากไม้ไผ่ และผ่านกระบวนการสร้าง(แถวบ้านเรียกการ ยักเบ็ด)โดยช่างผู้ชำนาญการ ผู้ที่ผ่านโลกนี้มา60กว่าปี เมื่อเราได้เบ็ดมาแล้ว เราก็ไปล่ากันเลยครับ  วันนี้ เรามากับนายพรานสองคน คับ พรานไฟ้ กับพรานไก่ ลิ้นบ่ก่านหากินหมานบ่น้อ 55 เหยื่อของเราวันนี้คื...