ท้ายกระบะจากบ้านนา

 " ฮัลโลๆหล่าเอ้ย เลิกงานไป่ เฮดงานเมื่อยบ่ กินข้าวแซ่บบ่ สงกรานต์นี้เป็นตะได้เมือบ้านเฮาบ่น้อ แม่กับพ่อคิดฮอดหลาย ลูกสูกะกำลังดื้อเด้อแล่นกะบ่ทันแล้ว" 
     อันอ้ายหำเพิ่นกลับมาบ้าน เพิ่นสิขึ้นไปกรุงเทพ มื้ออื่น อยากได้หยังบ่แม่สิฝากไปให้ ได้กินจักเทื่อไป่เห็ดนั้นนะ ปีนี้เห็ดออกหล้ายหลายแม่ได้ข่าวว่ายุพุ้นเห็ดคือแพงแท้หล่า แม่สิส่งไปให้เด้อจั่งบ่ได้ซื้อเขา ข้าวสูเหลือหลายบ่แม่สิฝากไปให้ บักพริกบักนาวแม่สิฝากไปให้เด้อ ค่อยส่อยค่าน้ำมันอ้ายเพิ่นเอาเด้อหล่า เอออีกเรื่องนึงนมลูกสูสิเหมิดแล้วอย่าลืมๆๆเด้อ  เอ่อๆอีกเรื่องๆสิ้นเดือนนี้แม่สิใช้หนี้ธกส.เด้อ อย่าลืมนัดแม่เด้อลูกหล่า 55
     เสียงยายแก่ๆข้างบ้านสนทนากับลูกผ่านทางโทรศัพท์มือถือ และบทสนทนาแบบนี้น่าจะเกิดขึ้นกับทุกๆครอบครัวที่มีลูกชายลูกสาวไปทำงานต่างแดน(จักแม่นห่วงลูกหรือห่วงหนี้ธกส.บุนิ55) ทุกครั้งที่มีคนในหมู่บ้านหรือญาติพี่น้องที่ทำงานใกล้ๆกันกลับมาทำธุระที่บ้าน ประเพณีฝากของก็จะเริ่มต้นขึ้น โดยเฉพาะคนที่มีรถกระบะจะได้รับของฝากจากใครหลายๆคน เพื่อนำไปส่งต่อให้ถึงจุดหมาย
     การฝากของก็จะได้ผลประโยชน์กันทั้งสองฝ่าย คือคนฝากช่วยค่าน้ำมันเป็นสินน้ำใจช่วยให้เจ้าของรถได้ประหยัดไปในตัว พอถามไถ่คนที่มาทำธุระว่าจะกลับไปทำงานวันไหน การเตรียมของฝากก็จะเริ่มต้นขึ้น เตรียมอุปกรณ์และสอดส่องดูรอบๆบ้านก่อนมีอะไรพอจะฝากไปได้ไหม

บักมี่(ขนุน) บักม่วง หน่อไม้ถุง พร้อมแล้วเตรียมแพ็ค

 บักพริก เก็บเอาหลายๆเด้อย่านลูกบ่พอกินคั่นกินบ่เหมิดกะเอาไปฝากหมู่ยุโรงงาน

เอาๆหล่าส่อยกันหาไปฝากพ่อกับแม่สูเด้อ ได้หอย ได้ฮวก ได้กุ้งได้ผักบุ้งกะเอาเหมิดเลยเด้อมื้อนิ

เอาทุกอย่างที่กินได่ไปฝากเขาเด้อเฮา

เห็ดๆๆๆ

ขนุน มะม่วง หน่อไม้ถุง หน่อไม้สด กล้วย มะละกอ พริก และอื่นๆๆอีกมามายถูกบรรจุใส่หลังกระบะเรียบร้อยเตรียมตัวออกเดินทาง

  ทุุกๆครั้งที่เราจะออกเดินทางกลับไปทำงานจะเป็นช่วงเวลาแห่งความเศร้ามาเยือนแววตาของตายายแก่ๆแววตาของเด็กน้อยตาดำๆมันสื่อเข้ามาถึงจิตใจโดยอัตโนมัติว่าไม่อยากให้ไปไหนเลยอยากอยู่ด้วยกันนานๆ จิตใจไม่ได้อยากจากบ้านไปเลยอยากอยู่ต่อสักสองสามวันแต่ทำไม่ได้เพราะครบกำหนดลาเรียบร้อย ทำไงได้เมื่อชีวิตมันต้องสู้ 

   ยกมือไหว้ผู้เป็นบุพการี กอดเด็กน้อยตาดำๆแล้วรับพรจากพ่อแม่ "ไปดีมาดีเด้อบักหล่าคุณพระคุ้มครองเด้อขับรถดีดีเมื่อยกะจอดนอนแม่เป็นห่วง ฟ่าวๆเก็บเงินแล้วกลับมาอยู่บ้านเฮาเด้อ" สิ้นเสียงพรจากพ่อกับแม่ กัดฟันรีบเดินขึ้นรถปิดประตุทั้งน้ำตา ว่าคงต้องลาน้านนาไปหาเงินแล้วนะ กว่ารถจะเคลื่อนที่ออกไปได้ก็ใช้เวลาไม่น้อยเลย เพราะใจยังไม่อยากจากไปเลยสักนิด

      รถกระบะจากบ้านนาในแต่ละคันจะแบกความรัก ความคิดถึง ความห่วงไยไปแจกจ่ายให้คนตามฝันบ้านเดียวกันได้พอชื่นใจ ได้พอให้หายคิดถึงบ้านไปสักพัก กับข้าวฝีมือแม่ ผักที่พ่อปลูก กุ้งหอยปูปลาที่ลูกๆช่วยกันหา มันคงจะอร่อยที่สุดในโลกแล้ว เมื่อไหร่รถของฝากจะมาถึงน้าาา(เสียงนี้จากผู้ที่เฝ้ารอคอย)ของฝาก

      เช้าวันต่อมา ฮัลโหลๆๆ ได้ของฝากไปหล่า ได้กินแกงเห็ดยัง ไก่กะฝากไปต้มกินเอาเด้อ บักหอยนั้นลูกสูหาเองเด้อถึงมันสิดื้อแต่กะพอหากินเป็นอยู่เก่งบ่สูว่า  แม่เลี้ยงมากับมือบ่เก่งสิไปไส 555 อันไดกินบ่เหมิดกินบ่ทันกะเอาไปฝากหมู่ฝากพวกเด้อ แม่กะเอาให้ไปย่านบ่พอกินเก็บหยังได้กะใส่ๆไปให้ลูกเดียวเลย55เอาๆพักผ่อนสาเด้อแม่โทรมาถามข่าวสื่อๆดอก แต่จั่งไดกะสิ้นเดือนเด้อสิ้นเดือน ธกส.รอแม่อยู่555เว่าเล่นดอก ส่งบ่ส่งแม่กะบ่ว่าดอก คิดฮอดเด้อ บ้ายบาย ตู้ดๆๆๆ สิ้นเสียงสนทนารอยยิ้มแห่งความดีใจก็เกิดขึ้นไปอีกหลายวัน    

 บุญคุณพ่อแม่นั้น  หนักเกิ่งธรณี

ไผผู้ยอแยงพบ      หากสิเฮืองไปหน่า

ไผผู้วาจาต้าน        ให่สองเขือน้ำตาหลั่ง

บาปท่อฟ้า              เวรนั้นท่อแผ่นดิน

     ลากันด้วยบทผญาม่วนๆเนาะคับ  ฝากติดตาม@หัวหน้าเด็กน้อย  ในชุดต่อๆไปด้วยนะครับ และขอขอบคุณภาพสวยๆจากน้องสาว ArChi SinGhaluea ด้วยนะครับ